How to deal with it

Door ons drukke bestaan lijkt ons leventje in de verre verte niet op een ‘doorsnee’ gezin. Geen 9-5 baan of een papadag. Wat thuis betreft komt veel bij mij te liggen. De kids naar school brengen, zorgen dat er ’s avonds eten op tafel komt. Het is niet altijd leuk.

Terwijl ik alleen met de kinderen door de binnenspeeltuin ren (Want ja ik vind het stiekem zelf veel te leuk om mee te klimmen), zie ik om me heen met name stelletjes. Een vlaag van jaloezie die bij me opkomt, ebt al snel wegwanneer ik ontdek dat maar weinig mensen net zoveel plezier er in lijken te hebben als wij met z’n drietjes. We hebben amper tijd om wat te drinken en alle 3 hebben we het zweet tussen de billen, want dat krijg je nou eenmaal als je minimaal een keer of 35 van de glijbaan gaat.

Mezelf ‘minder belangrijk‘ maken. Gelukkig word ik er steeds slechter in. De winkel voelde eerst altijd nog als ‘de winkel van Roger’. Mijn rol was minder zichtbaar. Het stemmetje in mijn hoofd dat zei ‘tja Wendy, jij staat hier ook alleen maar omdat Roger dit heeft opgebouwd’. Precies dit is grote bullshit.Want zonder mij heeft Roger dit niet kunnen bereiken. Ik ben in zekere zin de kameleon, die zich aanpast aan de omgeving. Dat is helemaal niet verkeerd. Maar als kameleon mag je ook je eigen kleuren laten zien, ik hoef niet altijd die schutkleur te dragen.

Here I am!

Ik merkte dat mijn rol in het bedrijf steeds zichtbaarder werd. Social media werd mijn ding. De combinatie met vintage slaat enorm aan en…voor mij nog wel het meest belangrijke misschien…vanuit de omgeving vang ik steeds meer signalen op dat mensen mijn werk waarderen.

Wellicht is het vrouw-eigen, maar ik ontvang graag bevestiging van anderen…

Steeds meer mensen weten via mij de weg naar onze winkel te vinden. Ik schuif zo af en toe eens aan bij een klantgesprek, omdat ik als vrouw zijnde op een andere manier een vertaalslag weet te maken. Deze verschuiving binnen mijn werk vind ik heel erg leuk. Ik kan meer levelen met Roger. Ik leer de klanten steeds beter kennen en op deze manier kan ik weer gerichter op inkoop en bouwen aan een krachtige merknaam.

Ik heb mezelf een trap onder mijn kont gegeven. Uiteindelijk mag ik er net zo wezen als de rest.
Ik heb ook geleerd om het mezelf allemaal wat makkelijker te maken en liever voor mezelf te zijn. Ja, ik sta er vaak alleen voor met de kids, maar ik doe het toch maar even. Ik heb afgelopen week nog in mijn uppie (en vergezeld van mijn 2 kleine schatjes) nieuwe matrassen gekocht voor in ons bed. Geloof me…er is zoveel keus in zoveel verschillende prijsklasse. Maar ik deed het gewoon. Binnen een uur was ik een nieuw matras, nieuw dekbed en nieuw hoofdkussen rijker. #trots #nietiederevrouwheeftmoeitemetknopendoorhakken

En als papa niet zo vaak thuis kan zijn, dan zorgen we er gewoon voor dat we wat vaker naar hem gaan. Iedere zaterdag gaan we vlaai proeven en checken we of papa wel zijn best doet op het werk om hem vervolgens ’s avonds bij de voetbalclub aan te moedigen. En de kids….die vinden het allemaal prachtig!

Het moraal van het verhaal: blijf dicht bij jezelf. Geef waar nodig jezelf een trap onder je kont en geniet van de kleine dingen in het leven. Danku!

Don’t let your dreams be dreams,
Liefs, Wendy

Tot gauw, bij Keukenmatch / I-Kook in Sittard!

Keukenmatch is ook wel bekend als I-kook Sittard. Wendy runt samen met haar man Roger een gave keukenzaak en daarnaast is ze eigenaresse van Wendy’s Little Vintage. Ze is moeder van twee kinderen (Flo 5 jaar en Djek 2 jaar). Middels haar blog neemt ze je mee in hun leven.