Het is 04.35

Het is 04.35u, ik moet voor de derde keer plassen deze nacht. Ik kan het niet laten om vanuit het open badkamerraam even naar de sterren te kijken. Geen enkele ster te zien, de nacht heeft zich al ingeruild voor de aankomende ochtend. Even verderop hoor ik de haan al kraaien… nu al pff.

Zachtjes kruip ik weer in bed. Samen met Hans…zo noem ik hem, mijn voedingskussen dat sinds een week nu mijn vaste bedpartner is. Zijn naam dankt hij aan zijn ‘worst-model’, Hans Worst.

Hans vat meteen weer slaap, ik niet. De kleine uk in mijn buik maakt meer dan optimaal gebruik van het beetje ruimte dat er nog in mijn baarmoeder is. Mijn buik gaat alle kanten op en met momenten worden organen en ribben in mijn lichaam zonder pardon verplaatst.

Ik probeer verschillende standjes uit met Hans, maar niks mag baten. Ik mis het liggen op mijn rug. Ik draai toch even op mijn rug, maar merk dan al snel dat de doorbloeding in mijn liezen en benen stagneert en mijn longfunctiedaalt naar 5%. Nee, dat wordt hem niet.

Ik denk aan crackers met chocoladepasta. Een dikke laag Nutella die ik eraf lik, voordat ik de rest van de cracker op eet.

Mijn hoofd maalt, mijn gedachte gaan van de boodschappen doen tot aan het werk. Ik wil nog zoveel doen, maar de tijd begint te dringen. Het gevoel dat ik achter de feiten aan loop en ondertussen ren ik door en geniet ik van het werk. Maken we wilde toekomstplannen samen en denk ik aan de mensenom mij heen die met totaal andere dingen bezig zijn. Dingen die in schril contrast staan met ons huidige leven. Omdat zij slecht nieuws hebben ontvangen, verdriet moeten verwerken of totaal niet weten waar ze aan toe zijn. Mensen die momenteel in een soort overlevingsstand verkeren en het één nog niet verwerkt hebben of de volgende portie verdriet dient zich al weer aan.

Heerlijk hoor zwanger zijn. Heerlijk die gratis overdosis aan hormonen.

Ik draai en kijk voor de zoveelste keer op mijn wake up light. Om 05u10besluit ik dat ik het nog een kwartier geef, slaap ik dan niet dan sta ik op.

Ik zet de wekker uit, sluip de trap af en ga nog maar eens plassen. Mijn katten staan me al op de gang op te wachten. Ik verwen ze met een lekker bakje eten en geef ze een aai over hun bol.

De pannen die niet meer in de vaatwasser pasten gisteravond, was ik met de hand af. Ik zet een kop thee, loop naar buiten op onze binnenplaats en geniet van het moment. De krantenjongen fietst al gapend voorbij…

Ik neem een lik Nutella en pak mijn laptop. Tijd voor een blogje Wendy, dat was al te lang geleden.

Om 06.40u hoor ik kleine voetjes van de trap af komen, Djek staat met een big smile ineens voor me en vraagt waar papa is, een paar minuten later staat ook Flo al in de keuken. Ze wilt een cracker, met Nutella.

Goeiemorgen 😊 en een dikke knuffel voor iedereen die het nu kan gebruiken.

Don’t let your dreams be dreams,
Liefs, Wendy

Wij zijn ook te volgen op Instagram, Facebook & Pinterest!
Tot gauw, bij Keukenmatch / I-Kook in Sittard!

Keukenmatch is ook wel bekend als I-kook Sittard. Wendy runt samen met haar man Roger een gave keukenzaak waar zij verantwoordelijk is voor de  Vintage Design, Social Media en de Administratie. Ze is moeder van twee kinderen (Flo 6 jaar en Djek 3 jaar) en de derde is op komst. Middels haar blog neemt ze je mee in hun leven.